சிரித்தார் சிநேகிதி; அழுதேன் நான்!

இருபது ஆண்டுக் காலமாக என் நட்பு வட்டத்துக்குள் இருக்கும் நெருங்கிய சிநேகிதி ஒருவர் (ப்ளீஸ், பெயர் வேண்டாமே!) இன்று எங்கள் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். வந்ததற்கான முக்கியக் காரணம், மறைந்த என் மாமியார் பற்றித் துக்கம் விசாரிப்பது.

மாமியார் மறைந்த அன்றைக்கே தொலைபேசி மூலம் அவருக்குச் செய்தி சொல்லியிருந்தேன். அடுத்த ஒரு வாரத்துக்குள் வருவார் என்று எண்ணியிருந்தேன். வரவில்லை. பிறகு நானும் மறந்துவிட்டேன். நேற்று வேறு ஒரு விஷயத்துக்காக யதேச்சையாக போன் செய்திருந்தார். பேச்சோடு பேச்சாக, “வரேன்னு சொன்னீங்க... அப்புறம் எங்கே ஆளையே காணோம்?” என்றேன், கொஞ்சம் கேலி தொனியில். “வரணும் சார், ஒவ்வொரு ஞாயித்துக் கிழமையும் வரணும்னு நெனைச்சுப்பேன். முடியாம போயிடும். நாளைக் காலையில் கண்டிப்பா வரேன்” என்று தன்மையான குரலில் சொன்னார்.

காலையில் அவர் வரவில்லை. மதியம் மூன்றரை மணி வரையிலும் வரவில்லை. நான் ஓவியர் மாயா வீட்டுக்குக் கிளம்பிப் போய்விட்டேன். அங்கிருந்து நண்பர் மார்க்கபந்து வீட்டுக்குப் போய்ப் பேசிக்கொண்டு இருந்தபோது, வீட்டிலிருந்து போன்கால் வந்தது, அந்தச் சிநேகிதி வந்து எனக்காகக் காத்துக்கொண்டு இருப்பதாக. உடனே கிளம்பிப் போனேன் வீட்டுக்கு.

அவரின் தோற்றமே வித்தியாசமாக இருந்தது. மூன்று மாதங்களுக்கு முன் பார்த்ததைவிட குண்டாக இருந்தார். தலைமுடி வழக்கத்துக்கு மாறாக ஏதோ போல் இருந்தது. அவரின் பருமனை நட்பு ரீதியில் சகஜமாக கேலி செய்து பேச, வாய் வரை வார்த்தை வந்துவிட்டது. ஆனால், கிளம்பிப் போகிறபோது கேட்கலாம் என்று பேசாமல் இருந்துவிட்டேன்.

என் மாமியார் பற்றி என் மனைவியிடம் இதற்கு முன் நெடு நேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்திருக்கிறார் அவர். நான் போனதும் என்னிடம் ஓரிரு வார்த்தைகள் அது பற்றிப் பேசிவிட்டு, குழந்தைகளின் படிப்பு பற்றி விசாரித்துவிட்டு, தான் வந்த வேறொரு வேலை சம்பந்தமாக என்னிடம் அரை மணி பேசிவிட்டுக் கிளம்ப ஆயத்தமானார். அதுவரையில் அவரின் தோற்றத்தைத் தவிர, அவரின் நடையுடை பாவனைகளிலோ, கலகலப்பான பேச்சிலோ, சிரித்த முகத்திலோ எந்தவொரு மாற்றமும் எனக்குத் தெரியவில்லை.

விடைபெறுகிற சமயத்தில், “உங்க கிட்டே ஒரு விஷயம் சொல்லணும். நான் நாளைக்கு ஆஸ்பத்திரியில் அட்மிட் ஆகப் போறேன். ஒரு சின்ன ஆபரேஷன்” என்றார் அதே சிரித்த முகபாவத்தோடு. நான் வழக்கமாகப் பெண்களுக்கு நடக்கும் டி-அண்ட்-சி ஆபரேஷனாகவோ அல்லது ஹிரண்யா (குடலிறக்கம்) ஆபரேஷனாகவோ இருக்கும் என்று எண்ணியபடியே அது பற்றி விசாரித்தேன்.

“எனக்கு பிரெஸ்ட்ல கான்சர். ஆபரேட் பண்ணி ரிமூவ் பண்ணலேன்னா உயிருக்கே ஆபத்தாயிடும்னு டாக்டர்கள் சொன்னாங்க. அதான்” என்றார் கொஞ்சமும் பதற்றமில்லாத குரலில். அவர் சொல்கிற தொனியைப் பார்த்தால், வழக்கமாக அவர் சும்மா பொய் சொல்லி விளையாடுகிற மாதிரி, ஏதோ ஏப்ரல் ஃபூல் செய்கிற மாதிரிதான் இருந்ததே தவிர, கொஞ்சம்கூட நம்புகிற மாதிரியே இல்லை. “என்ன சொல்றீங்க?” என்றேன் புரியாமல்.

“ஆமா ரவி சார், உண்மைதான்! என் தலையைப் பார்த்தா உங்களுக்கு வித்தியாசம் தெரிஞ்சிருக்குமே! ரெண்டு மாசமா கீமோ தெரபி கொடுத்ததுல முடியெல்லாம் கொட்டிப் போச்சு. நல்ல வேலையில இருக்கேன். நாலு பேரைப் போய்ப் பார்க்க வேண்டியிருக்கு. மொட்டைத் தலையோட எப்படிப் போறது? எனக்குப் பரவாயில்லை; போயிடுவேன். பார்க்கிறவங்க முகம் சுளிப்பாங்களே, அதுக்காகத்தான் என் கணவர் கிட்டே கூடச் சொல்லாம, ஒரு நண்பரைக் கூட்டிக்கிட்டு நேரே வட பழனி போனேன். அங்கே வடபழனி முருகனுக்கு, என் தலையில கொஞ்ச நஞ்சமிருந்த முடியையும் துப்புரவா மொட்டையடிச்சுக் காணிக்கை கொடுத்துட்டேன். அங்கேயே எனக்குத் தெரிஞ்ச தோழி கடையில ஏழாயிரம் ரூபா கொடுத்து விக் வாங்கி வெச்சுக்கிட்டேன்” என்றார்.

“எப்படித் திடீர்னு... போன தடவை வந்திருந்தப்போ கூட இது பத்தி ஒண்ணும் சொல்லலையே?” என்றேன், மனசுக்குள் உருவான என் பதற்றத்தைத் தணித்துக் கொண்டு.

“எனக்கும் அப்ப தெரியாது. ரெண்டாயிரம் ரூபாய்க்குப் பண்ற மாமோகிராம் டெஸ்ட்டை ஆயிரம் ரூபாய்க்குப் பண்றதாக ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னே ஒரு லேப்ல ஆஃபர் போட்டிருந்தாங்க. நமக்குத்தான் எதைத் தள்ளுபடியில கொடுத்தாலும் போய் வாங்கற புத்தியாச்சே! உடனே போய் பண்ணிக்கிட்டேன். மார்புக்குள்ள கான்சர் கட்டி ஃபார்ம் ஆகியிருக்கிறதா காட்டிடுச்சு. முதல்ல எனக்கும் பதற்றமாதான் இருந்தது. அதனால என்ன செய்ய முடியும்? ராய் மருத்துவமனைக்குப் போனேன். அங்கே கன்ஃபர்ம் பண்ணி, உடனே ஆபரேட் பண்ணி ரிமூவ் பண்ணிடறதுதான் பெஸ்ட்னு சொல்லிட்டாங்க. அங்கேயே கீமோ தெரபியும் கொடுத்தாங்க. கீமோ தெரபின்னா வேற ஒண்ணுமில்லை. சலைன் வாட்டர் மாதிரி ஏதோ ஏத்தினாங்க. இந்த ரெண்டு மாசத்துல நாலு தடவை அப்படி கீமோ தெரபி பண்ணிக்கிட்டேன். ஒரு தடவை கீமோ தெரபி பண்ணிக்கிட்டா அடுத்த ஒரு வாரத்துக்குச் சோறு திங்க முடியாது. வாய், வயிறு எல்லாம் புண்ணாயிடும். உடம்பெல்லாம் எரியுற மாதிரி இருக்கும். வெறும் எளநி, ஜூஸ் இதுதான் ஆகாரம். தயிர்சாதம் மட்டும் சாப்பிடலாம். உடம்பு பாதியா குறைஞ்சுடும்னாங்க. ஆனா நான் பாருங்க, ரெண்டு சுத்துப் பெருத்துட்டேன். ஒரு தடவை கீமோ தெரபி பண்ணிக்க ரூ.16,000 செலவு. ஆபரேஷனுக்கு ஒன்றரை லட்சம்! நாளைக்கு ஆபரேஷன். ஒரு வாரம் அங்கே இருக்க வேண்டியிருக்கும்...”

அவர் சொல்லச் சொல்ல எனக்கு நடுக்கமாக இருந்தது. அவரோ ஏதோ கொடைக்கானல் டூர் போய் வந்த அனுபவத்தை விவரிப்பது போலக் கேஷுவலாகச் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார்.

“ஆபரேஷன் சரி, அதுக்கப்புறம் ஒண்ணும் பயமில்லையே? டாக்டர்கள் என்ன சொல்றாங்க?” என்று கேட்டேன்.

“ஆரம்பத்துலேயே கண்டுபிடிச்சுட்டீங்களே, நீங்க ரொம்ப லக்கின்னாங்க. பெரும்பாலான கேஸ்கள்ல ரொம்ப முத்தின பிறகுதான் தெரியவே தெரியுமாம். ஏன்னா, அதுவரைக்கும் எந்த அறிகுறியும் தெரியாது; வலியும் இருக்காது. அதுக்கப்புறம் ஆபரேட் பண்ணினாலும், அது வேற இடங்களுக்குப் பரவுறதுக்கு வாய்ப்புண்டாம். ஆரம்ப நிலையிலேயே நான் கண்டுபிடிச்சுட்டதால, பிரெஸ்ட்டை ரிமூவ் பண்ணி எடுத்துட்டா, அதுக்கப்புறம் நான் நூறு வயசுகூட வாழ்வேனாம். ஒரு பயமும் இல்லைன்னாங்க” என்று சொல்லிச் சிரித்தார்.

என்னால் பதிலுக்குச் சிரிக்க முடியவில்லை. உள்ளுக்குள்ளேயே அழுதேன்!

என் மனைவியால் தாங்க முடியவில்லை. அவரை அணைத்துக் கொண்டு, “கண்டிப்பா நீங்க நூறு வயசு வாழ்வீங்க. அன்னை கைவிடமாட்டார்” என்று விசும்பினாள். “நீங்க சிகிச்சை முடிஞ்சு வீட்டுக்கு வந்ததும், அடுத்த வாரம் உங்க வீட்டுக்கு வந்து பார்க்கிறோம்” என்றாள்.

“கவலைப்படாதீங்க உஷா! நூறு வயசு வரைக்கும் நான் அப்பப்போ வந்து உங்களை பிளேடு போட்டுக்கிட்டு இருப்பேன். அடுத்த வாரம் நானே வந்து உங்களை என் வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போறேன். வரேன் ரவி சார், உஷாவுக்கு தைரியம் சொல்லுங்க” என்று சொல்லிவிட்டு, சிரித்தபடி கையசைத்துவிட்டு ஆட்டோவில் கிளம்பிப் போனார் அந்தச் சிநேகிதி.

நான் பேச்சற்று, பதிலுக்குக் கையசத்து வழியனுப்பினேன்.

***
சந்தோஷத்தை வாங்க முயலாதீர்கள்; அது கடினம். சந்தோஷத்திடம் உங்களை விற்றுவிடுங்கள்; அது சுலபம்!
.