ஐயோ பாவம், ஆண்கள்!

‘கல்யாண மாலை’ என்று ஒரு நிகழ்ச்சியை யதேச்சையாகப் பார்க்க நேர்ந்தது. அதில், தனக்கு வரப்போகிற மனைவி அழகான பெண்ணாக, குடும்பத்துக்கு அடங்கிய மருமகளாக, ஓரளவு படித்தவளாக இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்கள் மணமகன்கள். மணமகள்களோ தனக்கு வரும் வரன்கள் நல்ல வேலையில் இருப்பவராக, கை நிறையச் சம்பளம் வாங்குபவராக, தன்னைக் கண்ணில் வைத்துக் காப்பாற்றுபவராக இருக்க வேண்டும் என்கிறார்கள். செய்தித்தாள்களில் ‘மேட்ரிமோனியல்’ பகுதியில் பார்த்தாலும் இப்படித்தான் குறிப்புகள் இருக்கின்றன.

ஆக, பெரும்பாலான ஆண்களுக்கு பெண்கள் அழகாக, குறிப்பாக சிவப்பாக இருக்க வேண்டும்; அடங்கியவளாக, எதிர்க் கருத்து சொல்லாதவளாக இருக்க வேண்டும். மற்றபடி, அவள் பெரிய படிப்பு படித்திருக்க வேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்பில்லை. படித்திருந்தால் எதிர்த்துப் பேசுவாளே! இது உள்ளூரப் படிந்து கிடக்கும் ஆணாதிக்க மனோபாவத்தின் வெளிப்பாடு. பெரும்பாலான பெண்கள் ஆண்களின் அழகைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்படுவது இல்லை. கை நிறையச் சம்பாதிக்க வேண்டும்; தன்னை வசதியாக வைத்துக் காப்பாற்ற வேண்டும்.

பெண்ணை எப்படியாவது ஒருத்தன் கையில் பிடித்துக் கொடுத்துவிட்டால் போதும் என்கிற பதைபதைப்பு மனோபாவம் இன்னமும் நம் சமூகத்தில் பெற்றோர்களிடையே நிலவுவது அவர்களின் பேச்சிலிருந்து புலப்பட்டது. இந்த ‘எப்படியாவது ஒருத்தன் கையில்’ என்கிற துடிப்புதான் வரதட்சணை என்கிற திருமண லஞ்சத்துக்கான ஊற்றுக் கண்.

சாஸ்திரங்களில் எங்கும் வரதட்சணை பற்றிச் சொல்லப்படவே இல்லை. சொல்லப்போனால், தங்கத் தாலி கட்டுவது பற்றியும் குறிப்பிடப்படவில்லை. தாலி கட்டுவது என்பது பின்னாளில் தோன்றிய ஓர் அடையாளச் சின்னம்தான். சாஸ்திரங்களில் தாலி கட்டுதல் இல்லை. சப்தபதி என்கிற சடங்குதான் திருமண ஒப்பந்தத்தைக் குறிக்கும் நிகழ்வு. மணமகளின் கால் மெட்டி விரலைப் பிடித்துக் கொண்டு ஏழு எட்டு எடுத்து வைக்கும் நிகழ்வு அது.

என்னுடைய திருமணத்தில் நான் எந்த நிபந்தனையும் போடவில்லை; கல்யாணத்தை ஒரு கோயிலில் மிக எளிமையாக நடத்த வேண்டும் என்பதைத் தவிர! ஆனால், அது நடக்கவில்லை. மேலும், பெண் பார்க்கும் படலம் என்று வரிசையாக ஒரு சுற்றுக் கிளம்பி, ஏழெட்டுப் பெண்களைப் பார்த்து, மார்க்கெட்டில் கத்தரிக்காய் பொறுக்குவது மாதிரி பொறுக்க எனக்கு விருப்பமில்லை. ஒரே ஒரு பெண்ணைத்தான் பார்த்தேன். பெண் பார்க்கக் கிளம்பும்போதே என் பெற்றோரிடம், “இப்போது பார்க்கப் போகிற பெண்ணைத்தான் திருமணம் செய்து கொள்வேன். ஒரு பைசா வரதட்சணை கூடாது என்று சொல்லி விடுங்கள். மற்றபடி, அந்தப் பெண்ணுக்கு இந்தத் திருமணத்தில் முழுச் சம்மதமா என்று கேட்டு விடுங்கள்” என்று சொல்லி விட்டேன்.

நான் ஒன்றும் கம்பீரமான தோற்றம் கொண்டவனல்ல; கை நிறையச் சம்பளம் வாங்குபவனும் அல்ல (அப்போது!); நம்பிக்கையான அரசு உத்தியோகஸ்தனும் அல்ல. இருந்தாலும், பெண்ணுக்கும் இதில் சம்மதம் இருந்ததால், எங்கள் திருமணம் 1992-ல் நடந்தது.

‘கல்யாணத்துக்கு எனக்கு மணமகள் வீட்டில் பைக் வாங்கிக் கொடுத்தார்கள்’, ‘பெண்ணுக்கு நூறு பவுன் நகை போட்டு அனுப்பினார்கள்’ என்று பெருமையோடு என்னிடம் வந்து சொல்லிக் கொள்ளும் நண்பர்கள் இன்றைக்கும் உண்டு. அவர்கள் பேரில் எனக்கு மரியாதையே ஏற்பட்டதில்லை. கொஞ்சம் அருவருப்புகூட உண்டாகியிருக்கிறது. பெண் வீட்டார் வசதியாக இருந்து, தங்கள் பெண்ணுக்கு அதிகம் சீர் வரிசை செய்து திருமணம் செய்து தருவதே தங்களுக்குக் கௌரவமாக இருக்கும் என்று நினைத்துச் செய்திருக்கலாம். இந்த நண்பர்கள் எந்த டிமாண்டும் வைத்திருக்காமலும் இருக்கலாம். இருந்தாலும், உழைக்காமல் ஓசியில் கிடைத்த ஒரு பொருள் பற்றிப் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொள்வதேகூட அநாகரிகமாக, அற்பத்தனமாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. நான் இதுவரை ஒரு லாட்டரிச் சீட்டு கூட வாங்கியது கிடையாது.

வரதட்சணைக்கு ஆண்கள்தான் காரணம் என்று மகளிர் கோஷ்டி ஒன்று கூக்குரல் போட்டுக்கொண்டு இருக்கிறது. ஆனால், யதார்த்தம் வேறு. நான் பார்த்த பல திருமணங்களில் பெண் வீட்டார்தான் வலியச் சென்று வரதட்சணை லஞ்சம் கொடுத்திருக்கிறார்கள். மணமகன்கள், கல்யாண மார்க்கெட்டில் தங்களுக்கு நல்ல விலை இருப்பது தெரிந்து, தங்களுக்கான விலையை முடிந்தவரை ஏற்றியிருக்கிறார்கள் - கிடைத்தவரை லாபம்தானே என்று! பணக்கார மாப்பிள்ளையாக, வெளிநாட்டில் வேலை செய்பவனாக, கை நிறையச் சம்பாதிப்பவனாக இருந்தால் தங்கள் பெண்ணை நல்லபடி வைத்துக் காப்பாற்றுவான் என்று, அந்த மணமகன்கள் கேட்டதைக் கடனோ உடனோ வாங்கிக் கொடுத்துத் திருமணம் செய்து கொடுக்கின்றனர் பெண்ணின் பெற்றோர். மணமகன் ஏழையாக, கை நிறையச் சம்பாதிக்காதவனாக இருந்து, ‘ஆனாலும், நான் ரொம்ப நல்லவன்க. மூட்டை தூக்கியாவது உங்க பெண்ணைக் கண் கலங்காம வெச்சுக் காப்பாத்துவேன்’ என்று சத்தியம் செய்தாலும், யாரும் அவனுக்குப் பெண் தர மாட்டார்கள்.

என்னைத் தேடி வந்த ஒரு பெண் வீட்டாரில் மணமகனின் சகோதரன், எனக்கு பி.எஃப், கிராஜுவிட்டி எல்லாம் எவ்வளவு வரும் என்று கேட்டான். கும்பிடு போட்டு அனுப்பி வைத்து விட்டேன்.

என் பெரியப்பாவுக்கு மூன்று மகள்கள். என் அத்தைக்கு மூன்று மகன்கள். பெரியப்பா தன் இரண்டாவது மகளை என் அத்தையின் மூத்த மகனுக்குத் திருமணம் செய்ய வேண்டுமென்று விரும்பினார். என் அத்தையும், அத்தையின் கணவரும் இதற்கு ஒப்புக் கொண்டனர். என் அத்தை மகனுக்கும் சம்மதம்தான். வரதட்சணை ஒரு பைசா வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டான். கிட்டத்தட்ட நிச்சயதார்த்தம் வரை வந்த அந்தத் திருமணம் திடீரென்று கிணற்றில் போட்ட கல் மாதிரி ஆகிவிட்டது. பெரியப்பாவிடமிருந்து இது பற்றி ஏதாவது பதில் வரும், வரும் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது என் அத்தை குடும்பம். ஆனால், வந்தது பெரியப்பா மகளின் திருமணப் பத்திரிகைதான்.

சொல்லாமல் கொள்ளாமல் ஒரு டெல்லி வரனுக்குத் தன் பெண்ணைப் பேசி நிச்சயித்துக் கல்யாணத்தையும் முடித்துவிட்டார் பெரியப்பா. ஏகப்பட்ட லட்சங்கள் (சுமார் 30 வருடங்களுக்கு முன்) வரதட்சணையாகக் கொடுத்தார். அத்தை பையனை நிராகரித்ததற்கு ஒவ்வொரு சமயம் ஒவ்வொரு காரணம் சொன்னார்கள். ‘பையன் ரொம்பப் பலவீனமாக இருக்கிறான்’ என்றார்கள்; ‘பையனை விட பெண் அதிகம் படித்திருக்கிறாள்’ என்றார்கள்.

ஆனால், பெரியப்பா மகளின் திருமண வாழ்க்கை சுமுகமாக இல்லை. பெண்ணைக் கொடுமைப்படுத்துகிறார் மாப்பிள்ளை என்று குமுறிக்கொண்டு இருந்தார் பெரியப்பா. ஒரு துரும்பைக் கூடக் கிள்ளிப் போடாத என் மகளைக் குடம் குடமாய்த் தண்ணீர் இரைக்கும்படி வேலை வாங்குகிறார் மாமியார் என்று பொருமினார். அப்புறம், ‘என் பெண்ணுக்கு டிவோர்ஸ் வாங்கப் போகிறேன்’ என்று குதித்தார். ஆனால், அப்படி எந்த வில்லங்கமும் நிகழாமல் திருமண ஒப்பந்தம் நீடித்தது. ஆனால், பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னர் அந்த ‘ஆரோக்கிய மாப்பிள்ளை’ ஹார்ட் அட்டாக் வந்து, 50 வயது நிறைவதற்குள்ளாகவே இறந்து போனார். ‘பலவீனமான’ என் அத்தை மகனோ வேறு ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்துகொண்டு, இரண்டு செல்வங்களைப் பெற்றார். பெரியவளுக்குச் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திருமணம் செய்து வைத்தார். அவள் அமெரிக்காவில் மாப்பிள்ளையோடு செட்டிலாகிவிட்டாள். பையனும் அமெரிக்காவில் நல்ல வேலையில் இருக்கிறான். அவரும் இப்போது ஒரு குறைவும் இன்றி, தன் ஓய்வுக் காலத்தை மனைவியுடன் நிம்மதியாகக் கழித்து வருகிறார்.

இதனால் இது ஆனது என்று எதையும் இணைத்துப் பேச நான் வரவில்லை. ஆனால், நமது கணக்கு ஒன்றாக இருக்கிறது; இறைவன் போடும் கணக்கு வேறாக இருக்கிறது. இதில் பெண்களுக்கு எதிரான, வரதட்சணை உள்ளிட்ட பல குற்றங்களுக்கு ஆண்களை மட்டுமே சாடுவது ஏன் என்றுதான் எனக்குப் புரியவில்லை. எப்படி ஔவையார் ஒரு பெண்பாற் கவிஞராக இருந்தபோதிலும், பெண்களையே மட்டம் தட்டிக் கவிதைகள் எழுதினாரோ, அது போல ஆண்களிலேயே பலர் பெண்களுக்கு வக்காலத்து வாங்குகிறேன் பேர்வழியென்று, அப்போதுதான் தன்னை ஆணாதிக்கச் சிந்தனை இல்லாதவனாக, முற்போக்குவாதியாக உலகம் கொண்டாடும் என்று ஆண்களை மட்டுமே குற்றம் சாட்டிப் பேசுகிறார்கள்.

‘ஆவதும் பெண்ணாலே, அழிவதும் பெண்ணாலே!’ என்கிற வாக்கியம் என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் சரியாகத்தான் படுகிறது. பெண்கள் மூன்று வகையாக இருக்கிறார்கள். ஒரு வகையினர், தங்களைத் தாங்களே அடிமைப்படுத்திக் கொண்டு, தன் கணவன் தன்னை விட மேலானவனாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று தாங்களே முடிவு கட்டி, அவனது முட்டாள்தனங்களையும் வன்முறைகளையும் சகித்துக் கொண்டு காலம் தள்ளுபவர்கள்; இன்னொரு வகையினர், தாங்கள் ஆண்களுக்கு எந்த வகையிலும் அடிமைப்பட்டவர்கள் அல்ல; தாழ்ந்தவர்கள் அல்ல. அதனால், எப்படி வேண்டுமானாலும் தறிகெட்டுத் திரியலாம். ஆண்கள் செய்யும் அத்தனைத் தப்புகளையும் தாங்களும் செய்வதற்கு உரிமை உள்ளவர்கள். அதனால், கணவன் சொல்வது நியாயமாகவே இருந்தாலும் அதைக் கேட்டு நடக்க வேண்டிய அவசியம் தங்களுக்கு இல்லை என்கிற மனோபாவம் உள்ளவர்கள்.

இந்த இரண்டு வகையினரிலும் சேராத, நடு நிலைமையான, மனதில் எந்தக் குழப்பத்துக்கும் இடம் கொடுக்காத பெண்கள் சதவிகிதம் மிகச் சொற்பமே! இவர்களால்தான் உலகம் இன்னமும் சீராக இயங்கிக்கொண்டு இருக்கிறது.

*****
பெண்களிடம் வாதாட மூன்று வழிமுறைகள் உண்டு; ஆனால், மூன்றுமே பயனற்றவை!